Άμεση χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών τών απεργών πείνας Νίκου Ρωμανού και Ηρακλή Κωστάρη

7.328 υπογραφές. Ας φτάσουμε τις 10.000

Γιατί είναι σημαντικό;

Από 10/11/2014 ο Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθεί το πρόγραμμα της πανεπιστημιακής σχολής που πέρασε. 

Οι αιτήσεις που έχει κάνει στο συμβούλιο της φυλακής –το οποίο αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό– είναι ακόμη αναπάντητες, ενώ ο ειδικός εφέτης ανακριτής Ευτύχης Νικόπουλος, ο οποίος εδώ και καιρό δήλωνε αναρμόδιος ν’ αποφασίσει πάνω στο ζήτημα, έστειλε έγγραφο στο συμβούλιο, δηλώνοντας ότι το αίτημα για χορήγηση αδειών απορρίπτεται τελικά με δική του απόφαση.

Τις ίδιες απορριπτικές αιτήσεις δίνουν και στον Ηρακλή Κωστάρη, ο οποίος από τις 29/10/2014 έχει ξεκινήσει απεργία πείνας διεκδικώντας την επαναχορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών τις οποίες έπαιρνε κανονικά εδώ και τρία χρόνια, ως φοιτητής του ΤΕΙ Πειραιά.

Οι υπογράφοντες στηρίζουμε απόλυτα τον αγώνα των απεργών πείνας και καταγγέλουμε την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας και ζητάμε να δοθούν άμεσα οι εκπαιδευτικές άδειες στους Νίκο Ρωμανό και Ηρακλή Κωστάρη !

Θεωρούμε υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, το συμβούλιο της φυλακής.

ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ

ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ 

https://secure.avaaz.org/el/petition/Symvoylio_Fylakon_Korydalloy_Amesi_horigisi_ekpaideytikon_adeion_toy_apergoy_peinas_Nikoy_Romanoy/?pv=14

Οι νοσοκομειακοί γιατροί απαιτούν να αναγνωριστεί άμεσα καθεστώς πρόσφυγα πολέμου στους Σύρους συνανθρώπους μας

Δηλωση του προέδρου της ΟΕΝΓΕ (Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας) για τους Σύρους πρόσφυγες

ΠΗΓΗ:

http://left.gr/news/froyrio-pros-ta-exo-fylaki-mesa

Τις τελευταίες  ημέρες η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με φρίκη το δράμα των προσφύγων από τη Συρία που, έχοντας φύγει από την εμπόλεμη ζώνη, ζητούν στοιχειώδη μέριμνα προκειμένου να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Ανάμεσά τους βρίσκονται γυναίκες, μικρά παιδιά, ακόμα και βρέφη. Παραμένουν εκτεθειμένοι στο αφόρητο κρύο, ενώ από 24 Νοεμβρίου αρκετοί απ΄ αυτούς βρίσκονται σε απεργία πείνας.

Πρόκειται για μια απεγνωσμένη κραυγή που ζητάει το αυτονόητο για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη:

 ελευθερία, αξιοπρέπεια και στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα.

Δεδομένου πως πρόκειται για πρόσφυγες πολέμου, προξενεί οδυνηρή κατάπληξη το  γεγονός  ότι η

Ελληνική Πολιτεία παραμένει παγερά αδιάφορη και ουσιαστικά ανύπαρκτη όσον αφορά τις 

στοιχειώδεις υποχρεώσεις της.

Οι νοσοκομειακοί γιατροί απαιτούμε να αναγνωριστεί άμεσα καθεστώς πρόσφυγα πολέμου στους

συνανθρώπους μας αυτούς, να τους παρασχεθούν άμεσα τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους και 

να διευκολυνθεί η μετάβασή τους όπου επιθυμούν.

Το γεγονός ότι κατάφεραν να διαφύγουν από την εμπόλεμη ζώνη δεν τους καθιστά αιχμαλώτους  

ενός κράτους που, ολοφάνερα, αποδεικνύει  ότι  αδυνατεί να τηρήσει τα στοιχειώδη προσχήματα 

όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες κάθε ανθρώπινου όντος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΕΝΓΕ

ΠΗΓΗ
http://left.gr/news/oi-nosokomeiakoi-giatroi-apaitoyn-na-anagnoristei-amesa-kathestos-prosfyga-polemoy-stoys-syroys

Φρούριο προς τα έξω, φυλακή μέσα

της Γιάννας Κούρτοβικ

πηγή: diktio

Τη δύναμη αυτής της φυγής ούτε οι φράχτες ούτε τα τείχη ούτε οι πνιγμένοι ούτε η πολύφερνη Frontex μπορούν να σταματήσουν.

Και ο πόλεμος καλά κρατεί στα σύνορα της χώρας. Με θύματα εκατοντάδες νεκρούς, γυναίκες κυρίως και παιδιά, με αιχμαλώτους, με στρατόπεδα για όσους ξέφυγαν το θάνατο, με οπλισμό και εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, με εμπόρους όπλων που πλουτίζουν, αξιωματούχους που γκεμπελίζουν, με πόλεμο λέξεων και αριθμών στην υπηρεσία της προπαγάνδας, με τις επιστήμες να υποκλίνονται στις ανάγκες του πολέμου, όχι μόνο η ηλεκτρονική και η τεχνολογία, αλλά και η οστεομετρική και η ανθρωπομετρία η ιατρική δηλαδή στην υπηρεσία των απελάσεων.

Και παρ' όλα αυτά, ανέγγιχτοι από την προπαγάνδα, αψηφώντας τον κίνδυνο, τα στρατόπεδα, τα 18μηνα χωρίς τέλος, τα άθλια κρατητήρια, προκαλώντας την κοινή λογική, συνωστίζονται στις βάρκες και τα συρματοπλέγματα οι πρόσφυγες της φτώχειας, των πολέμων, των φυσικών καταστροφών και της κοινωνικής διάλυσης για να περάσουν στην Ευρώπη.

Τη δύναμη αυτής της φυγής ούτε οι φράχτες ούτε τα τείχη ούτε οι πνιγμένοι ούτε η πολύφερνη Frontex μπορούν να σταματήσουν. Η μετανάστευση των ημερών μας είναι μετανάστευση απελπισίας, φυγής χωρίς επιστροφή, είναι προσφυγική. Και είναι πιο απαγορευμένη παρά ποτέ στην Ιστορία, χωρίς προοπτική και χωρίς μηχανισμούς ένταξης, παραδομένη σε οργανωμένα δίκτυα μετακίνησης που αποκομίζουν τεράστια κέρδη εκθέτοντας στον κίνδυνο του πνιγμού τους φυγάδες και στο δέος της πολύχρονης κάθειρξης τους άτυχους οδηγούς.

Δεν είναι μόνο η τελειοποίηση των συστημάτων έλεγχου και επιτήρησης, η στρατιωτικοποίηση των συνόρων, οι επιχειρήσεις αποτροπής με τα πομπώδη ονόματα άρειων θεών και ηρώων (Δίας, Ποσειδώνας, Θησέας). Η μεταφορά του πολέμου μέσα στη χώρα δεν αρκείται να στήνει ασφυκτικά πογκρόμ στο κέντρο των πόλεων και στρατόπεδα στις παρυφές τους, αλλά οικοδομεί ένα πρωτοφανές πλέγμα θεσμικού αποκλεισμού με νομικά όπλα πιο ισχυρά και από τις ανθρωποκτόνες απωθήσεις στη θάλασσα, αποκλείοντας κάθε πρόσβαση στη δουλειά, την υγεία, στην κατοικία, την παιδεία, απαγορεύοντας την οικογένεια, ποινικοποιώντας την εργασία, τη φιλοξενία, την ίδια την κοινωνική υποστήριξη, κοστολογώντας με απάνθρωπες ποινές τη μεταφορά για την είσοδο έως και την αποτυχημένη προσπάθεια εξόδου, ακρωτηριάζοντας κάθε ελπίδα για ζωή.

Και όλα αυτά με τις πλάτες της Ευρώπης, που κάνει πως ανατριχιάζει με τη βαρβαρότητα, τη χρηματοδοτεί όμως με τεράστια κεφάλαια για την αποτροπή και τον αποκλεισμό, πλουτίζοντας τις ιδιωτικές εταιρείες που αναλαμβάνουν την τεχνολογική υποστήριξη, τις κατασκευές, τη σίτιση, την επιτήρηση και τη διαχείριση των κρατουμένων. Η Ευρώπη αποκαλύπτει τον τρόμο της μπροστά στην ιδέα ότι θα πρέπει να μοιραστεί ένα μέρος της ευημερίας της πληρώνοντας το τίμημα για τις πολιτικές εκμετάλλευσης, απομύζησης, υπονόμευσης και καταστροφής που εφάρμοσε στο υπόλοιπο του πλανήτη.

Και η Ελλάδα της κρίσης καλείται να υποστεί τις συνέπειες των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων σε απόλυτο αδιέξοδο, θεσμικά αποκλεισμένων, κοινωνικά περιθωριοποιημένων και νομικά εγκλωβισμένων σε μια χώρα που δεν μπορεί, δεν θέλει αλλά και δεν της επιτρέπεται να τους εντάξει.

Το μεταναστευτικό φαινόμενο, με τις σημερινές του διαστάσεις, είναι η συνέπεια της παγκοσμιοποίησης της φτώχειας και της ανισότητας. Και θα το ξαναπούμε ακόμη μια φορά ότι ο πόλεμος ενάντια στους μετανάστες είναι πόλεμος ταξικός, είναι ο πόλεμος ενάντια στους φτωχότερους, στο πιο αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας, είναι η πολιτική εκείνη που στρέφει το φτωχό ενάντια στο φτωχότερο για να μη στραφεί ενάντια στον πλούτο.

Στον πόλεμο αυτό αξιακά είμαστε με το μέρος των φτωχών και των φτωχότερων και ενάντια στους πλούσιους, γιατί πιστεύουμε στην κοινωνία της ισότητας, πιστεύουμε στην αλληλεγγύη ως όπλο στον αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Πιστεύουμε σε έναν κόσμο όπου τα σύνορα δεν θα χωρίζουν τους λαούς και δεν θα πνίγουν τους ανθρώπους.

Και σήμερα, σε συνθήκες μιας σκόπιμης οικονομικής κρίσης, όταν μέσα από τη διαχείριση της μετανάστευσης το κράτος ασκείται στο φασισμό και η κοινωνία σπρώχνεται στο μίσος και τη διάκριση, τα κοινωνικά κινήματα καλούνται να διαχειριστούν επίδικα που είναι δύσκολα και ενοχλητικά και να υπερασπιστούν προτάσεις καθόλου αρεστές.

- Παραμένει πρωταρχικό επίδικο η μάχη των συνόρων, αφού εκεί μαίνεται ο πόλεμος και εκεί στήνονται οι εκατόμβες των θυμάτων. Ενάντια στις απελάσεις και τις επαναπροωθήσεις, στα Φαρμακονήσια, τα στρατόπεδα «υποδοχής» και τις εξοντωτικές ποινές, το κίνημα με κάθε τρόπο πρέπει να διεκδικεί να μείνουν ανοιχτές οι πόρτες για τους πρόσφυγες της φτώχειας, των πολέμων, των φυσικών καταστροφών και των κοινωνικών συγκρούσεων, γιατί κανένας νόμος δεν μπορεί να είναι ισχυρότερος από το δικαίωμα στη ζωή.

- Επειδή το άσυλο δεν μπορεί να είναι δεσμά αλλά θεσμός ελευθερίας και προστασίας, ζητάμε να δοθεί άσυλο σε όλους εκείνους που το ζητούν.

- Όμως, επειδή σε μια χώρα που βυθίζεται στην κρίση και δεν διαθέτει για τους πρόσφυγες κανένα θεσμό κοινωνικής προσαρμογής και κανένα μέσο επιβίωσης, η παραμονή κινδυνεύει να είναι τιμωρία, δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητο το αίτημα να δοθεί σε όποιον το θέλει το δικαίωμα να συνεχίσει το ταξίδι του πέρα από τα σύνορα της χώρας, με προσωρινά διαβατήρια που θα εξασφαλίζουν την έξοδο και τη μέχρι τότε ασφαλή παραμονή τους στη χώρα.

- Και επειδή το δικαίωμα στη ζωή δεν μπορεί να είναι έγκλημα, ζητάμε σταθερά την αποποινικοποίηση της μετανάστευσης και την κατάργηση των στρατοπέδων και της διοικητικής κράτησης, απαιτούμε νομιμοποίηση και δικαιώματα για τους μετανάστες, γιατί με τα υλικά της βίας δεν χτίζονται κοινωνίες συνοχής, αλλά καλλιεργείται το μίσος και δικαιώνεται ο ρατσισμός.

- µητάμε την τιμωρία των ενόχων ρατσιστικής βίας και προπαγάνδας και την προστασία των θυμάτων.

- Και επειδή η κοινωνική απάντηση στο ρατσιστικό παραλήρημα, που κορυφώθηκε τα τελευταία χρόνια, θα είναι λειψή αν δεν τιμωρηθούν εκτός από τους δράστες και εκείνοι που τους εξασφάλισαν ασυλία για να εγκληματούν, πρέπει να καταγγείλουμε και να μη σταματήσουμε να θυμίζουμε τις ευθύνες των διωκτικών μηχανισμών, της αστυνομίας και της «Δικαιοσύνης», που ξέπλυναν, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη δίωξη της Χρυσής Αυγής, γιατί είναι το δικό τους ένα έγκλημα με πολλαπλάσια θύματα, που δεν θα σταματήσουν να ζητάνε δικαίωση.    

Τα ΜΑΤ πίνουν Ζαγόρι

Το μνημονιακό κράτος στηρίζει τις δυνάμεις της καταστολής ακόμη και στην πιο ακραία εκτροπή τους.

Δεν ήταν τσαμπουκάς αυτό που έκαναν τα ΜΑΤ στο περίπτερο των Εξαρχείων, ήταν μάθημα οικονομίας, ήταν προβολή στο μέλλον του μνημονιακού κράτους που εξελίσσεται σε στάδια. Στάδιο πρώτο, το χαράτσι του Βενιζέλου: το μνημονιακό κράτος συνδέει τους φόρους με το ηλεκτρικό ρεύμα, απειλώντας τους υπηκόους του με φυσική εξόντωση. Στάδιο δεύτερο, η πρόταση Λοβέρδου για εθελοντική εργασία των εκπαιδευτικών: το μνημονιακό κράτος αμφισβητεί ευθέως τη μισθωτή εργασία. Στάδιο τρίτο, η αρπαγή του νερού από τα ΜΑΤ: το μνημονιακό κράτος φτάνει, επιτέλους, στο τελικό στάδιο, στο πλιάτσικο.

Κι όμως, το πλιάτσικο των σιδηρόφρακτων βρήκε υπερασπιστές. Ο κ. Σταύρος Μπαλάσκας, ο εκπρόσωπος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθήνας, βγήκε στην τηλεόραση και είπε ότι έπρεπε να συλληφθεί ο περιπτεράς, διότι οι «οι αστυνομικοί έβγαλαν χρήματα και τα άφησαν στο περίπτερο, αλλά ο ιδιοκτήτης δεν θέλησε να τα πάρει». Σαν να τη βλέπω μπροστά μου τη σκηνή: «Φέρε, μωρή κουφάλα περιπτερά, δέκα νερά και να 'ναι Ζαγόρι, που πίνει ο ευρωβουλευτής μας. Πόσο κάνουνε, ρε εξαρχιώτικο κουμμούνι, τα νερά; Πέντε ευρώ; Πάρ 'τα, ρε άρρωστε, στην άκρη του γκλομπ μου τα έχω, πάρτα επί πέντε, επί δέκα, επί είκοσι». Προχωρημένος τρόπος συναλλαγής, ούτε μετρητά, ούτε επιταγές, ούτε κάρτες, εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν και θα βοήσωμεν βοή μεγάλη, δυστυχή περιπτερά.

Και καλά ο Μπαλάσκας, ο γνωστός και μη εξαιρετέος υπερασπιστής της αστυνομικής βίας, τη δουλειά του κάνει. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. Άδωνις Γεωργιάδης γιατί έσπευσε να υπερασπιστεί τους ματατζήδες, πριν ολοκληρωθεί η ΕΔΕ που έχει διατάξει ο Κικίλιας; Ακούστε τι είπε ο γίγας της Άκρας Δεξιάς: «Τους πούλησε τσαμπουκά και τα πήραν στο κρανίο». Ο άοπλος περιπτεράς, που, απ' ό,τι είδα, δεν ήταν και ο Χουλκ, πούλησε τσαμπουκά στην ένοπλη διμοιρία κι αυτή η καημένη τρόμαξε και άρχισε να τον βαράει. Μα αν δεν κάνω λάθος, κύριε Άδωνι, οι μηχανισμοί καταστολής εκπαιδεύονται να είναι πάντα ψύχραιμοι και να μην τα παίρνουν στο κρανίο εν ώρα υπηρεσίας, εκτός κι αν το κρανίο είναι άδειο εκ γενετής και δεν επιδέχεται εκπαιδεύσεως.

Το μνημονιακό κράτος στηρίζει τις δυνάμεις της καταστολής ακόμη και στην πιο ακραία εκτροπή τους. Διότι η καταστολή είναι συστατικό στοιχείο του μνημονιακού κράτους. Το μνημονιακό κράτος δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την καταστολή. Η ιστορία του Μνημονίου είναι ένα παζλ ξύλου, χημικών, εκφοβισμού, συλλήψεων, φυλακίσεων. Χωρίς αυτά το Μνημόνιο θα είχε εκπνεύσει από τα πρώτα βηματάκια του, τότε που ήταν ακόμα τρυφερούλι και αδύναμο.

Είτε διά των δηλώσεων είτε διά της σιωπής, το καθεστώς Σαμαρά - Βενιζέλου θα υπερασπιστεί τους ματατζήδες μέχρις εσχάτων. Θα τους συγχωρήσει ακόμη και την αγάπη τους για τη Χρυσή Αυγή, το 50% που παίρνουν οι ναζιστές στα εκλογικά τμήματα των δυνάμεων καταστολής. Αυτό δεν είναι ελάττωμα, αυτό είναι προτέρημα. Καθιστά τις δυνάμεις ακόμη πιο αποτελεσματικές.

- See more at: http://left.gr/news/ta-mat-pinoyn-zagori#sthash.v8sLNAI2.dpuf

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ 24 ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ: ΔΥΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

 

1. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΡΙΤΣΙΔΗΣ

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗΣ

2. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ Η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ

Για μια ακόμα φορά, η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής επιδιώκει να κάνει αισθητή την παρουσία της στις γειτονιές μας. Αφορμή για την εκδήλωση μίσους αυτή τη φορά στέκεται η επί έναν χρόνο ανεξιχνίαστη δολοφονία των δύο μελών της. Φαίνεται να αγνοεί ότι όλα αυτά τα χρόνια οι αντιφασίστες και οι αντιφασίστριες της πόλης μας δεν άφησαν αναπάντητες τις προκλήσεις τους, δείχνοντας την αντίθεση του λαού της πόλης στη μισαλλοδοξία που επιδιώκει να διασπείρει η ναζιστική συμμορία.